Rozdział trzeci.

Przez to całe zamieszanie zapomniałam o spacerze. Byłam taka zdziwiona, że Michael siedzi w kuchni i czeka na mnie, że aż kubek z herbatą mi upadł. Nie zauważyłam go w ogóle wcześniej. Pomógł mi zbierać pozostałości po naczyniu, na szczęście to nie ten ulubiony. Przez przypadek skaleczyłam się szkłem i to Mike wycierał napój wylany przeze mnie, podziękowałam mu i spytałam czy da mi pięć minut. Oczywiście się zgodził.

Pobiegłam do swojego pokoju. Podeszłam do szafy, wyciągnęłam z niej moje ulubione czarne rurki i białą koszulkę z jakimś napisem. Nie będę ubierać swetra, bo jest lato, ciepło, w nocy może jednak aż tak nie zmarznę.

-Gotowa?-w drzwi zapukał Mike.

-Taa...ak-sprawdziłam czy niczego nie zapomniałam.

Wszystko jest.

Więc razem z Cliffordem opuściliśmy dom i udaliśmy się do pobliskiego parku. Michael opowiadał o tym, że zawsze chciał jeździć, ale nigdy nie miał do tego możliwości i bał się startować w konkursie. Aż w końcu pewnego dnia mój tata mu spadł z nieba,bo zobaczył go na ich miejscowych skoczniach, zaprosił go do nas i teraz jest tutaj.

To wyjaśnia dlaczego nie miał miejsca w hotelu.

-Czym się zajmujesz Hope?-spytał, patrząc na swoje ręce.

Mama cię nie uczyła Mike, że kiedy z kimś rozmawiasz to się na niego patrzysz? Serio? Podstawy.

-Ja...no cóż...nie mam zajęcia...

-Jak to nie masz?

-No nie mam. Skończyłam szkołę, jeśli o to ci chodzi.

-Jakie?-dopiero teraz na mnie spojrzał.

Brawo.

-Psychologia.

-Serio?

On chyba na serio jest taki głupi, albo mi się tylko wydaje. Najpierw z tym czy jestem dziewczyną, a teraz czy żartuje. Nie kurde postanowiłam cię okłamać żeby...nie wiem właściwie po co. Chłopcy jednak na serio są tacy tępi. Do tej pory nie miałam styczność z zbyt dużą ilością płci przeciwnej. Zawsze trzymałam się dziewczyn. Jedyni dwaj mężczyźni w moim życiu to Carter i tata. Nie wiem dlaczego, ale zawsze miałam taki mały uraz do chłopaków.

-Tak-przytaknęłam.

-Chcesz już iść czy jeszcze tutaj zostać?

-Możemy tutaj zostać...?-oparłam się wygodniej o drewnianą ławkę.-Dziękuje.

-Za co?

Nie widziałam go, ale w jego głosie było słychać zdzwienie.

-Za to, że mnie zaprosiłeś.

-Powinienem cię po rękach całować, że zgodziłam się pójść-zaśmiał się.

Ma naprawdę uroczy śmiech.

-Nie...-dołączyłam się do niego.

Ludzie dziwnie się na nas patrzyli. Bo to takie dziwne. Dwoje nastolatków śmiejących się. O nie.

Siedzieliśmy tak podziwiając zachód słońca. Wiem, ze Clifford chce coś zrobić, albo powiedzieć, bo wierci się jak cholera.

-Po prostu to zrób-wywróciłam oczami.

-Mogę cię objąć?-był strasznie niepewny.

Wybuchłam śmiechem.

-Oczywiście, ze tak.

Jego ręka powędrowała za mnie, a potem położył ją na ławce, ledwo mnie dotykała. Jeszcze głośniej się zaśmiałam i położyłam ją normalnie na moim ramieniu.

-Możesz zachowywać się przy mnie normalnie?-spytałam, gdy w końcu zapadła cisza.

-W...w sensie?-zająkiwał się. Jakie to słodkie.

-Wyluzuj się. Nie zjem cię.

I tak wtuliłam się w jego tors. Siedzieliśmy tak, podziwiając zachodzące słońce.

Sama się dziwie, ze pozwalam sobie na tak wiele.

Czytasz-komentujesz :)